Na początku XVIII stulecia w medycynie panowało przekonanie, że zarazki raka należą do rodziny wężów. Są to małe, niedostrzegalne okiem węże, które niszczą organizm zatruwając go swoim jadem.
W chorobie raka stosowano więc terapię polegającą na wywabianiu węży z rany i zatruwaniu ich słodką trucizną, albowiem wiadomą jest rzeczą, iż węże przepadają za słodyczami. W tym celu smarowano ranę zatrutym miodem, a przy łóżku chorego ustawiał się grajek, który grał do ucha niedostrzegalnym wężom, zwabiając ich w ten sposób do miodu. Taka terapia podobno sprawiała ulgę choremu.
Z nastaniem bakteriologicznych badań zmienił się pogląd na tą chorobę, a stosowane przez współczesną medycynę zabiegi chirurgiczne i naświetlania radem powstrzymują rozwój ten choroby.
W świecie medycznym wre jednak gorączkowa praca nad pokonaniem raka, wysokie nagrody wyznaczone przez szereg instytucyj zachęca badaczy do wynalezienia środka leczniczego.
Co chwila można słyszeć o jakimś wynalazku, który miażdży niepokonaną dotąd chorobę. Świat lekarski odnosi się jednak nieufnie w stosunku do tych odkryć.
Przed kilkunastu dniami udało się jednak, po dwuletnich studjach w instytucie medycznym w Sztutgarcie, odkryć środek, który jeśli nie usuwa w zupełności choroby potrafi ją umiejscowić i zmniejszyć jej rozwój. Wynaleziony lek wydobywa się z pestek wiśni i jabłek, a stosuje się go w formie podskórnych wstrzyknięć w ilości jedna setna i jedna dziesiętna grama. Po zastrzyknięciu następuje reakcja organizmu w postaci gorączki, poczem chory doznaje znacznej ulgi, subiektywny jego stan znacznie się poprawia, ustają bóle zmniejsza się opuchlizna, a w wielu przypadkach pacjent może wrócić do pracy zawodowej.
Wynalezione lekarstwo nie usuwa zupełnie choroby, w każdym razie obok radiowych naświetleń i zabiegów chirurgicznych stanowi poważny środek walki z tą niebezpieczną chorobą. Tekst ukazał się w: Kurjer Informacyjny i Telegraficzny, Rok 1924 (3), Nr. 19. Źródło crispa.uw.edu.pl. Tekst nie stanowi porady medycznej.
